Κωνσταντίνα Καρλή - Επίσκεψη στο Παλαιό κοιμητήριο της Χαλκίδας, Στενάχωρο θέμα!!!

Στενάχωρο θέμα!!!

Επίσκεψη στο Παλαιό κοιμητήριο της Χαλκίδας.

Κλήση σε ΒΟΗΘΕΙΑ!!!

Είναι υποχρέωση της ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ,  να ΣΕΒΑΣΤΕΙ,να ΤΙΜΗΣΕΙ τους προγόνους!!

Αδιαφορία?  Ιεροσυλία? Αμέλεια?

Όχι των απογόνων! 

Της Πολιτείας!!

Σημαντικά ονόματα του τόπου!

Δικηγόροι, Γιατροί, Καλλιτέχνες, Δήμαρχοι, Πολεμιστές που θυσιάστηκαν, που ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ...ανάμεσα τους: Στέφανος Καλλίας, Θρασύβουλος Παπαστρατής, Βασιλείου, Μαργαρίτης

Κάθε ταφικό μνημείο αναδεικνύει την ιστορία της πόλης που δυστυχώς δεν γνωρίζουμε!

Ζωντανό μουσείο, εγκαταλελειμμένο.

Oι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ιερούς τους νεκρούς και γι’ αυτό τους τιμούσαν με μεγαλοπρεπείς τελετές γιατί αλλιώς οι ψυχές των πεθαμένων δε θα γινόταν δεκτές στα Ηλύσια Πεδία. 

Πίστευαν ότι η ζωή γεννιέται με το θάνατο και πως μετά από αυτόν το σώμα πρέπει να αναπαύεται για να βρίσκει ηρεμία και η ψυχή.

Η ταφή και η καύση αποτελούσαν διαδικασίες με συγκεκριμένο τελετουργικό για να βρει «ανάπαυση» το σώμα και να οδηγηθεί η ψυχή στον κόσμο των αθανάτων. 

Η ταφή των νεκρών από τους οικείους τους ήταν θρησκευτικό καθήκον και προβλεπόταν από τον νόμο.

 Η ψυχή του νεκρού έβρισκε ανάπαυση στον Άδη μόνο όταν οι ζωντανοί έθαβαν το σώμα του. 

 Ατιμωτικό ήταν επίσης να μείνει άταφο το σώμα και να γίνει τροφή για τα σκυλιά. Η αμέλεια από τους οικείους των νεκρών θεωρούνταν βαρύ έγκλημα με επιπτώσεις τόσο στους ίδιους όσο και στο νεκρό. 

Συνήθως άταφοι έμεναν οι προδότες της πατρίδας, οι λιποτάκτες, οι ιερόσυλοι και οι αυτόχειρες.

Την ψυχή του νεκρού τη μετέφερε ο ψυχοπομπός Ερμής στην Αχερουσία λίμνη, απ’ όπου την παραλάμβανε ο βαρκάρης Χάροντας και τη μετέφερε στον Άδη, όπου γινόταν δεκτή μόνο με την προϋπόθεση πως το σώμα του νεκρού είχε ταφεί. Εκεί βρισκόταν με τις άλλες ψυχές, χωρίς όμως να θυμάται τίποτα από την επίγεια ζωή, σε μια κατάσταση λήθης...... 

....Τα υλικά στοιχεία του κοιμητηρίου (ο χώρος, τα μνημεία και οι επιγραφές), επανατοποθετούν τους νεκρούς, στο σήμερα και κυρίως στον χώρο και έτσι συμβολικά συμβάλουν στη διατήρηση της οντότητάς τους και επιβεβαιώνουν την κοινωνική τους ύπαρξη, μέσω της μνήμης. 

Ο Warner (1959) ορίζει τις υλικές ιδιότητες του κοιμητηρίου, ως ένα χώρο σαφώς οριοθετημένο, εσωτερικά διαμορφωμένο, όπου τα μνήματα είναι συγκεκριμένα τοποθετημένα, οριοθετημένα και επισημασμένα με επιγραφές που προσδιορίζουν είτε μεμονωμένα άτομα, είτε οικογένειες ή ομάδες ατόμων. 

Ο ορισμός του κοιμητηρίου, ως ένα υλικό κατασκεύασμα, δίνει τη δυνατότητα και μιας ιστορικής και διαπολιτισμικής συσχέτισης. «Τα σύμβολα του θανάτου μιλάνε για τη ζωή και τα σύμβολα της ζωής μιλάνε για τον θάνατο» (Francis 2003, Warner 1959).