Θέλω να πω ότι πράγματι, από τα τοπικά δασαρχεία εκτελέστηκαν σε μεγάλη έκταση τα αντιδιαβρωτικά έργα και όπως, επίσης, σε μεγάλη κλίμακα εκτελέστηκαν και τα φράγματα βάρους. Αυτό φάνηκε και στις πλημμύρες του φθινοπώρου που σε μεγάλο βαθμό δούλεψαν, συγκράτησαν τόνους φερτών υλικών και απέτρεψαν τα χειρότερα.
Εδώ, μία μόνο γενική παρατήρηση. Δεν θα πρέπει να ακολουθούμε παντού το ίδιο μοντέλο, με την ίδια διαστασιολόγηση, διότι τώρα, με την κλιματική κρίση, θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να εκπονούνται πριν οι ορεινές υδρολογικές μελέτες, προκειμένου να εντοπίζονται οι κίνδυνοι πλημμύρας και να γίνονται όπου απαιτείται μεγαλύτερες παρεμβάσεις.
Ενώ λοιπόν πράγματι είχαμε ένα μηχανισμό, ο οποίος κινήθηκε με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα σε ό,τι αφορά τα αντιπλημμυρικά αλλά και γενικά τα έργα των αποκαταστάσεων, δε μπορώ να πω το ίδιο και σε ό,τι αφορά τις αναδασώσεις. Εδώ φοβάμαι ότι έχουμε φύγει από τους χρόνους. Γνωρίζουμε όλοι ότι η φυσική αναδάσωση σε ό,τι αφορά τη χαλέπια πεύκη, αναγεννάται σε εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς. Είναι άλλωστε προσαρμοσμένη στις συνθήκες. Από εκεί και πέρα, απαιτείται και τεχνητή αναδάσωση, είτε εκεί που είχαμε διπλοκαμένες εκτάσεις, είτε στην ελάτη, είτε στη μαύρη πεύκη.
Εδώ, λοιπόν, είχαμε την μελέτη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Η μελέτη αυτή αναφερόταν μόνο στο ένα τρίτο της καμένης έκτασης, στη δημόσια δηλαδή έκταση και όχι στην ιδιωτική ή στην διακατεχόμενη. Παρά ταύτα, αυτό που βλέπουμε είναι ότι ενώ τα αρχικά χρονοδιαγράμματα, ήταν τουλάχιστον να έχουμε ξεκινήσει μέχρι τον Μάρτιο τον φετινό, έφυγε και αυτή η περίοδος. Άρα, δεν έχουμε κανένα άλλο χρονικό περιθώριο παρά να τρέξουμε και να ξεκινήσουμε τη διαδικασία το Φθινόπωρο που μας έρχεται, διότι τα διαθέσιμα δενδρύλλια έχουν συγκεκριμένο χρόνο ζωής, για να πούμε ότι έχουν μια φυτρωτική ικανότητα.
Έχω την αίσθηση ότι δεν έχουμε καθόλου ελάτη στα φυτώρια. Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Άρα, αν πούμε ότι ξεκινάμε καλώς εχόντων, με τα προβλήματα και τις αστοχίες που θα έχουμε το Φθινόπωρο για τη χαλέπια πεύκη, έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει στα φυτώρια ελάτη, αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Άρα, για την ελάτη μιλάμε από το 2025 - 2026 και βλέπουμε. Αυτό που πρέπει να απαντηθεί είναι τι γίνεται και με τις δημόσιες διακατεχόμενες εκτάσεις, που είναι τα δύο τρίτα της πληγείσας έκτασης της Βόρειας Εύβοιας, γιατί αντιλαμβανόμαστε, οι άνθρωποι αυτοί που διαχειρίζονταν τα δάση έχασαν κάθε έσοδο. Είναι αυτονόητο ότι δε μπορούμε να τους πούμε να κάνουν και την αναδάσωση στα διακατεχόμενα δάση.
Τρία ερωτήματα θέλω ακόμα να θέσω: Αν υπάρχει η προοπτική να ενισχυθούν τα φυτώρια προκειμένου να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους από τις νέες πυρκαγιές που έρχονται; Τι θα γίνει με την ελάτη; Εάν πρόκειται να ξεκινήσουμε και να ολοκληρώσουμε το προσεχές Φθινόπωρο τη διαδικασία αναδάσωσης στο ένα τρίτο της έκτασης; Να πω εδώ ότι η Εύβοια, στην οποία επιμένουμε τόσο, αποτελεί το μοντέλο έτσι ώστε να δούμε το τι θα συμβεί σε όλες τις άλλες περιπτώσεις καμένων δασών. Τον Αύγουστο συμπληρώνονται τρία χρόνια από τότε και δεν έχουμε κάνει καμία σοβαρή επιχείρηση αναδάσωσης, γιατί τα άλλα είναι πιλοτικά προγράμματα και προγράμματα εθελοντών.
Πρέπει, συνεπώς, να επισπεύσουμε τους ρυθμούς και στο αντικείμενο αυτό και βεβαίως την υποδομή. Να έχουμε τα φυτάρια έτοιμα στο χρόνο τους και τον μηχανισμό να μπορεί να προχωρήσει στις εργασίες αυτές». (Στο βίντεο που ακολουθεί αυτούσιο τμήμα της τοποθέτησης του κ. Ζεμπίλη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου