Το πρόβλημα που εμφανίζεται είναι διπλό: αυξάνεται απότομα το κόστος για την εκπαίδευση των παιδιών σε κάθε νοικοκυριό και ταυτόχρονα απαξιώνεται η δημόσια Παιδεία. Με άλλα λόγια, η αντί-μεταρρύθμιση Μητσοτάκη – Κεραμέως δεν έγινε στη βάση μιας άποψης που θα ισχυριζόταν ότι βελτιώνει το επίπεδο της εκπαίδευσης. Έγινε καθαρά με επιχειρηματικά κριτήρια: όσο μεγαλύτερη οικονομική άνεση έχει κανείς, τόσο περισσότερες ευκαιρίες διαθέτει μπροστά του.
Τους υπόλοιπους η κυβέρνηση δεν τους βλέπει. Δεν βλέπει τα παιδιά που ενώ αρίστευσαν δεν πέρασαν στις σχολές προτίμησής τους. Δεν βλέπει τα παιδιά που, επίσης, αρίστευσαν αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να μετακινηθούν σε μια άλλη πόλη από αυτή της μόνιμης διαμονής τους. Δεν βλέπει τα παιδιά που τους έχει στερηθεί η δυνατότητα να διδαχθούν μαθήματα όπως π.χ. το σχέδιο, δωρεάν. Δεν βλέπει τα παιδιά που δεν μπορούν να πάνε σε ιδιωτικά κολέγια.
Ο Μητσοτάκης με την Κεραμέως, προκειμένου να εξυπηρετήσουν οικονομικά συμφέροντα, μετέτρεψαν τις πανελλαδικές εξετάσεις σε προκαταβολικό κόφτη πτυχίου. Στις πανελλαδικές εξετάσεις δεν κρίνεται ο μαθητής αν είναι ικανός να πάρει ένα πτυχίο ή όχι. Κι όμως, από την επιχειρηματολογία της υπουργού – η οποία αποτελεί απλώς προπέτασμα των πραγματικών της κινήτρων – καταλαβαίνει κανείς ότι η κυβέρνηση προαποφασίζει για την ικανότητα και τον βαθμό απόδοσης του κάθε παιδιού κατά τα πανεπιστημιακά του έτη.
Δυστυχώς η αντίληψή τους για την Παιδεία περνάει, και αυτή, μέσα από τη μεγάλη στρατηγική τους που δεν είναι άλλη από τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως δεν καταλαβαίνουν από τις έννοιες της εκπαίδευσης, του δασκάλου, του μαθητή και του σχολείου. Οι μόνες έννοιες που ξέρουν είναι χρήμα, εμπόριο και πελάτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου