Ξεγελούν τα σημερινά μίζερα ποσοστά των κομμάτων και σχηματισμών που συνωστίζονται σήμερα στο χώρο που άλλοι περιγράφουν ως προοδευτική δημοκρατική παράταξη ιστορικά, άλλοι ως σοσιαλδημοκρατία και άλλοι όπως συνηθίσαμε να λέμε για να συννενοούμαστε ως κεντροαριστερά. Η απήχηση ωστόσο του χώρου είναι πολύ ευρύτερη στην ελληνική κοινωνία, ενίοτε υπήρξε και πλειοψηφική όπως εκφράστηκε στο παρελθόν, εκλογικά κυρίως από το ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε όλη η συζήτηση που γίνεται για την ανασύνταξη του χώρου προσδοκά ότι αυτή θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά κι όχι απλά αθροιστικά στα σημερινά ποσοστά που μετά βίας συμποσούνται σε διψήφιο αριθμό.
Το γιατί μεγάλο μέρος των πολιτών μετατοπίστηκε σε έναν ακραίο αριστερό ριζοσπαστικό κομμουνιστογενή σχηματισμό του 3% έχει εξηγηθεί πολλές φορές. Στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο η κρίση που βιώνει η κεντροαριστερά, σε ευρωπαϊκό άλλωστε επίπεδο, με την αμηχανία να βρει απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα. Ήταν κυρίως η κρίση που διαπέρασε και συντάραξε παραδοσιακές δομές του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Οι κακοδαιμονίες του χώρου, οι γεμάτες φθορές απο το παρελθόν προσωπικές σχέσεις που λειτουργούν ως βαρίδια, η ύπαρξη περισσοτέρων στελεχών με προσωπικές φιλοδοξίες από "όσα ο χώρος μπορεί να καταναλώσει" είναι επίσης γνωστά κι έχουν περιγραφεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή το σύστημα θα ισορροπήσει και οι δυο μεγάλες παρατάξεις, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, θα συνεχίσουν να εναλλάσσονται στην εξουσία όπως ειναι το σύνηθες στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Αν όμως παραδεχτούμε ότι οι συνθήκες δε δίνουν την πολυτέλεια της αναμονής, αν συμφωνούμε ότι η μετριοπάθεια ενός μεταρρυθμιστικού προοδευτικού πόλου είναι αναγκαία στις μέρες μας και λείπει από χιλιάδες πολίτες που αισθάνονται ανέστιοι πολιτικά κι ότι οι διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί επιζήμια για την χώρα, τότε είναι απαραίτητο να ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες.
Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες τα δυο τελευταία χρόνια και το τρένο ίσως έχει περάσει οριστικά. Στο μεταξύ, η κοινωνία που αντιμετωπίζει τα δικά της καθημερινά προβλήματα, μοιάζει να γυρίζει την πλάτη. Κάποιοι τελευταίοι πιο επίμονοι, ίσως και ρομαντικοί τηρούν στάση αναμονής και περιμένουν να δουν κάτι πραγματικά νέο, κάτι το διαφορετικό και καινοτόμο. Κάποιες ρηξικέλευθες συγκεκριμένες προτάσεις και σύγχρονες απαντήσεις για τα σημερινά αδιέξοδα της πατρίδας. Αν υπάρχει στίγμα και μήνυμα. Μικρή σημασία έχει αν αυτό γίνει με συνδιάσκεψη ή συνέδριο ή από άλλες διαδικασίες που απασχολούν μόνο πολιτικά στελέχη και ειδικούς αλλά αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες. Το ερώτημα επίσης "από την κορυφή ή τη βάση" είναι ψευτοδίλημμα. Μαζί πάνε αυτά τα δυό. Αλλά και το να πιστεύουμε ότι στις παρούσες συνθήκες θα ληφθούν αποφάσεις αυτόματα από μαζικές κοινωνικές ομάδες χωρίς πρωτοβουλίες από τα ηγετικά στελέχη κορυφής είναι απλά ανεδαφικό.
Πιάνω ακόμη και τον εαυτό μου να έχει κουραστεί από τις αμέτρητες πια αναλύσεις πέρι κεντροαριστεράς. Αν υπάρχει περιθώριο να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω στους προσωπικούς εγωισμούς ας το κάνουν σήμερα. Το καμπανάκι έχει χτυπήσει, και αύριο ίσως ειναι πολύ αργά όπως άλλωςτε δραματικά προειδοποιούν και τα χαμηλά ποσοστά των δημοσκοπήσεων. Ίσως αυτή η πίεση επισπεύσει τις εξελίξεις.
Η Φώφη Γεννηματά έδειξε γενναιότητα αφήνοντας ανοιχτή την υπόθεση εκλογής νέου αρχηγού. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έδειξε ανοικτός στην προσπάθεια μιλώντας για "κοινοβούλιο του κέντρου" στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του. Η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για κοινό υποψήφιο στις επόμενες εκλογές έχει ενδιαφέρον. Είτε λοιπόν με συνεργασία και διατήρηση των υπαρχόντων σχηματισμών είτε με τη διάλυσή τους και το σχηματισμό κάποιου νέου από το μηδέν ήρθε η ώρα για γενναίες και άμεσες πρωτοβουλίες. Αλλιώς το εγχείρημα θα ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Το καμπανάκι του τελευταίου γύρου έχει χτυπήσει για την κεντροαριστερά. Μένει να δούμε αν η λήξη τη βρει νικήτρια ή νοκ-άουτ...
Συμεών Κεδίκογλου
Το γιατί μεγάλο μέρος των πολιτών μετατοπίστηκε σε έναν ακραίο αριστερό ριζοσπαστικό κομμουνιστογενή σχηματισμό του 3% έχει εξηγηθεί πολλές φορές. Στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο η κρίση που βιώνει η κεντροαριστερά, σε ευρωπαϊκό άλλωστε επίπεδο, με την αμηχανία να βρει απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα. Ήταν κυρίως η κρίση που διαπέρασε και συντάραξε παραδοσιακές δομές του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Οι κακοδαιμονίες του χώρου, οι γεμάτες φθορές απο το παρελθόν προσωπικές σχέσεις που λειτουργούν ως βαρίδια, η ύπαρξη περισσοτέρων στελεχών με προσωπικές φιλοδοξίες από "όσα ο χώρος μπορεί να καταναλώσει" είναι επίσης γνωστά κι έχουν περιγραφεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή το σύστημα θα ισορροπήσει και οι δυο μεγάλες παρατάξεις, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, θα συνεχίσουν να εναλλάσσονται στην εξουσία όπως ειναι το σύνηθες στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Αν όμως παραδεχτούμε ότι οι συνθήκες δε δίνουν την πολυτέλεια της αναμονής, αν συμφωνούμε ότι η μετριοπάθεια ενός μεταρρυθμιστικού προοδευτικού πόλου είναι αναγκαία στις μέρες μας και λείπει από χιλιάδες πολίτες που αισθάνονται ανέστιοι πολιτικά κι ότι οι διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί επιζήμια για την χώρα, τότε είναι απαραίτητο να ληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες.
Χάθηκαν σημαντικές ευκαιρίες τα δυο τελευταία χρόνια και το τρένο ίσως έχει περάσει οριστικά. Στο μεταξύ, η κοινωνία που αντιμετωπίζει τα δικά της καθημερινά προβλήματα, μοιάζει να γυρίζει την πλάτη. Κάποιοι τελευταίοι πιο επίμονοι, ίσως και ρομαντικοί τηρούν στάση αναμονής και περιμένουν να δουν κάτι πραγματικά νέο, κάτι το διαφορετικό και καινοτόμο. Κάποιες ρηξικέλευθες συγκεκριμένες προτάσεις και σύγχρονες απαντήσεις για τα σημερινά αδιέξοδα της πατρίδας. Αν υπάρχει στίγμα και μήνυμα. Μικρή σημασία έχει αν αυτό γίνει με συνδιάσκεψη ή συνέδριο ή από άλλες διαδικασίες που απασχολούν μόνο πολιτικά στελέχη και ειδικούς αλλά αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες. Το ερώτημα επίσης "από την κορυφή ή τη βάση" είναι ψευτοδίλημμα. Μαζί πάνε αυτά τα δυό. Αλλά και το να πιστεύουμε ότι στις παρούσες συνθήκες θα ληφθούν αποφάσεις αυτόματα από μαζικές κοινωνικές ομάδες χωρίς πρωτοβουλίες από τα ηγετικά στελέχη κορυφής είναι απλά ανεδαφικό.
Πιάνω ακόμη και τον εαυτό μου να έχει κουραστεί από τις αμέτρητες πια αναλύσεις πέρι κεντροαριστεράς. Αν υπάρχει περιθώριο να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω στους προσωπικούς εγωισμούς ας το κάνουν σήμερα. Το καμπανάκι έχει χτυπήσει, και αύριο ίσως ειναι πολύ αργά όπως άλλωςτε δραματικά προειδοποιούν και τα χαμηλά ποσοστά των δημοσκοπήσεων. Ίσως αυτή η πίεση επισπεύσει τις εξελίξεις.
Η Φώφη Γεννηματά έδειξε γενναιότητα αφήνοντας ανοιχτή την υπόθεση εκλογής νέου αρχηγού. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έδειξε ανοικτός στην προσπάθεια μιλώντας για "κοινοβούλιο του κέντρου" στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του. Η πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για κοινό υποψήφιο στις επόμενες εκλογές έχει ενδιαφέρον. Είτε λοιπόν με συνεργασία και διατήρηση των υπαρχόντων σχηματισμών είτε με τη διάλυσή τους και το σχηματισμό κάποιου νέου από το μηδέν ήρθε η ώρα για γενναίες και άμεσες πρωτοβουλίες. Αλλιώς το εγχείρημα θα ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Το καμπανάκι του τελευταίου γύρου έχει χτυπήσει για την κεντροαριστερά. Μένει να δούμε αν η λήξη τη βρει νικήτρια ή νοκ-άουτ...
Συμεών Κεδίκογλου
************************************************************************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου