Ενδιάμεσα για να δείξουμε ότι δεν υπολειπόμαστε σε διεθνή ερείσματα, αλλά και για να τονίσουμε την γεωστρατηγική σημασία της Χώρας, αφού ελπίδες για εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης δεν υπάρχουν, κάνουμε επίσκεψη κορυφής στην Ρωσία του Πούτιν, αφήνοντας διάφορα υπονοούμενα, κάποια από τα οποία ακούγονται τουλάχιστον ενοχλητικά στους συμμάχους και εταίρους μας. Η γεωστρατηγική θέση της χώρας, έχει γίνει καραμέλα τελευταία από πολλά Κυβερνητικά στελέχη. Ναι, είναι αλήθεια ότι η γεωγραφική θέση της χώρας της προσδίδει μια προστιθέμενη αξία, ιδιαίτερα σε μια ταραγμένη περιοχή σαν την δική μας, με ανοικτά θέματα από την Ουκρανία, τη Μέση Ανατολή, μέχρι τη Λιβύη, με μια ασταθή Τουρκία και τους εγκληματίες του ISIS λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Ο παράγοντας αυτός είναι αλήθεια μας έχει βοηθήσει σημαντικά μέχρι σήμερα, ιδιαίτερα όσον αφορά τον ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα. Αλλά και για την στάση των εταίρων και δανειστών μας στο πρόβλημα του χρέους. Δηλαδή, η γεωστρατηγική θέση της χώρας είναι ήδη πιστωμένη στο πρόβλημα της χώρας και το διαπιστώνουμε εδώ και έξι χρόνια, έτσι όπως μας αντιμετωπίζει ο διεθνής παράγοντας. Με βάση αυτή τη θέση, μας δόθηκε το 2010 το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία του Κόσμου, για να σωθούμε από την ανοικτή χρεοκοπία, την οποία δεν ζήσαμε και ελπίζω να μην ζήσουμε. Με βάση αυτή την θέση υποχρεώθηκαν χώρες πολύ πιο φτωχές από τη δική μας να μας δανείσουν. Ακόμη και η φίλα προσκείμενη Βραζιλία, είναι η βασική χώρα που κάθε φορά στο ΔΝΤ, διαφωνεί με τον δανεισμό της χώρας μας επικαλούμενη τις φτωχότερες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες από την πλούσια –σε σύγκριση με αυτές τις χώρες-, Ελλάδα. Και ασφαλώς έχει δίκιο, άσχετα αν δεν μας συμφέρει να το παραδεχτούμε. Μια Κυβέρνηση όμως της Αριστεράς έπρεπε να το παραδεχτεί. Όχι μόνο δεν το παραδέχθηκε μέχρι τώρα, αντίθετα ζητά και άλλα λεφτά από φτωχότερες χώρες και λαούς. Συμπερασματικά λοιπόν, αυτό το σημαντικό όπλο που έχει η χώρα μας, η γεωστρατηγική της θέση, υπάρχει για τη διπλωματία και τις διεθνείς σχέσεις και χρειάζεται προσεκτική χρήση. Δεν μπορεί κάθε υπουργός που στριμώχνεται, να επικαλείται ως επιχείρημα τη γεωστρατηγική θέση της χώρας. Γιατί αυτό το επιχείρημα, ακούγεται ως εκβιασμός στα αυτιά των συνομιλητών μας. Σε τελευταία ανάλυση τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα όσον αφορά την απειλή της για το γεωστρατηγικό της ρόλο ; Να απειλήσει ότι θα φύγει από την ΕΕ ; Από το ευρώ ; Από το ΝΑΤΟ ; Είναι γνωστό ότι κανένα από όλα αυτά δεν τα εννοεί η Κυβέρνηση, ούτε τα έχει πει πριν ή μετά τις εκλογές. Άρα το να επικαλείσαι με κάθε ευκαιρία, το περίφημο γεωπολιτκό σου όπλο, το μόνο που καταφέρνεις είναι να το απαξιώνεις πλήρως.
Ένα άλλο επιχείρημα που άκουσα από τους Κυβερνώντες, είναι ότι πρέπει να διεκδικείς. Εάν διεκδικείς, κάτι παίρνεις, είπε ο Πρωθυπουργός στην συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Κύπρου. Εάν δεν διεκδικείς δεν παίρνεις τίποτα. Μάλιστα. Να διεκδικήσουμε. Όπως ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός. Ζητάμε κάτι μας δίνουν κάτι, ξαναζητάμε κάτι διαφορετικό, εννοούμε κάτι άλλο κ.ο.κ. Δεν λέμε ποτέ τις μας ζητάνε, δεν λέμε ποτέ σαφώς τι προτείνουμε. Όχι κύριοι, αυτές δεν είναι διαπραγματεύσεις. Είναι ανατολίτικα παζάρια. Δεν έχετε σχέδιο. Γιατί σχέδιο σημαίνει ότι έχετε τεκμηριωμένες προτάσεις. Και οι τεκμηριωμένες προτάσεις συνοδεύονται με νούμερα. Ποιες είναι αυτές ; Ποια είναι αυτά τα νούμερα ; Και αφήστε τις κόκκινες γραμμές. Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Κόκκινη γραμμή είναι μόνο μία. Η σωτηρία της χώρας. Η αποφυγή της χρεοκοπίας. Η παραμονή μας στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές που ορίστηκαν από τους έλληνες πολίτες στις πρόσφατες εκλογές.
Και να πω τη γνώμη μου για δύο πολύ ευαίσθητα και αντιδημοφιλή θέματα, τους μισθούς και τις συντάξεις που αποτελούν και σημεία τριβής στις διαπραγματεύσεις, όπως μαθαίνουμε από δημοσιεύματα. Οι μισθοί και οι συντάξεις, πρέπει να ανταποκρίνονται στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας της χώρας. Ανάλογοι με το ΑΕΠ της κάθε χώρας. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν μπορεί να καθορίζονται με υπουργικές αποφάσεις, ανάλογα με τις πιέσεις που ασκούσαν οι κάθε φορά συντεχνίες. Ούτε με νόμους. Στο δημόσιο πρέπει να είναι αντίστοιχοι με το μέσο όρο ανάλογων οικονομιών ευρωπαϊκών χωρών με την δική μας οικονομία, την αξιολόγηση και την προσφορά του κάθε υπαλλήλου και με τα πρωτογενή έσοδα του Κράτους. Στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να καθορίζονται με πραγματικά ελεύθερες διαπραγματεύσεις στην αγορά εργασίας και ανάλογα με τα προσόντα και την προσφορά του καθένα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βασίζονται στις μεταβιβάσεις ευρωπαϊκών πόρων στη χώρα μας και ποτέ σε δάνεια του Κράτους. Και να πούμε και ένα άλλο επιχείρημα. Όταν το δημόσιο δίνει συντάξεις αναντίστοιχες υψηλές των εισφορών που έχει καταβάλλει κάποιος, πως θα μπορέσει να τις ικανοποιήσει; Ακόμη και εάν δεν δανείζεται, μόνος ένας τρόπος υπάρχει. Η φορολογία. Άρα υψηλές αναντίστοιχες συντάξεις με τις δυνατότητες της χώρας, σημαίνει υψηλή φορολογία. Δηλαδή θα τα παίρνει από τους πολλούς με τη φορολογία και θα τα δίνει στους λίγους με υψηλούς μισθούς και συντάξεις. Είναι δίκαιο σύστημα αυτό ; Όχι βέβαια. Άρα αν βάλουμε κάτω τα νούμερα θα δούμε και τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και να δεχθούμε στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας, γιατί κάποιες περίφημες κόκκινες γραμμές ενδεχομένως να μας οδηγήσουν σε χειρότερα επίπεδα απ’ αυτά που νομίζουμε σήμερα ότι πρέπει να υπερασπιστούμε.
18-4-2015
Κώστας Χαϊνάς
************************************************************************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου