Τελικά το μνημόνιο έφερε την κρίση ή η κρίση το μνημόνιο;

Για κάθε λογικό άνθρωπο ισχύει το δεύτερο. Η Ελλάδα βρισκόταν σε κρίση εδώ και πολλά χρόνια, αφού βρισκόταν σε ύφεση από το 2008, αλλά και τα ελλείμματα είτε δημοσιονομικά είτε διαρθρωτικά, αποτελούσαν μια συνήθης κατάσταση για τη χώρα. Ως ένας λοιπόν από τους πιο αδύνατους κρίκους της ευρωζώνης, στο πρώτο κύμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που ξέσπασε, η Ελλάδα έπεσε στη δίνη της και μετά από πέντε χρόνια δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να βγούμε.

Τι δεν κάναμε σωστά και έχουμε φτάσει μετά από 5 χρόνια να συζητάμε ακόμα την πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ;

Δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν οι βασικές δημοκρατικές δυνάμεις, σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, σε ένα εθνικό μνημόνιο δηλαδή, ώστε να γίνουν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις με ευρύτερες πλειοψηφίες και συναινέσεις. Το πολιτικό σύστημα επέλεξε να διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό τις πελατειακές σχέσεις και ένα κρατικοδίαιτο σύστημα, αντί να συγκρουσθεί με τις συντεχνίες και τις ειδικές ομάδες συμφερόντων. Οι ευθύνες βαρύνουν το πολιτικό σύστημα της χώρας συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, για αυτά που δεν κάναμε και έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολλά χρόνια για να γίνουμε μια κανονική δημοκρατική και ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα.

Γιατί η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος βγήκαν ή δείχνουν να βγαίνουν από την κρίση και εμείς δεν το έχουμε καταφέρει; Υπάρχει κάποιο παράδειγμα να ακολουθήσουμε;

Η βασική διαφορά με τις χώρες αυτές είναι η συνεννόηση και η συναίνεση που έλειψε παντελώς ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας. Όταν εκεί οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούσαν από κοινού για τις αναγκαίες αλλαγές που είχαν ανάγκη οι χώρες τους, εδώ συναγωνιζόντουσαν σε λαϊκισμό και σε παροχολογία χωρίς αντίκρισμα και ακόμη συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Το παράδειγμα είναι αυτό των ευρωπαϊκών χωρών. Που δεν αναζητούν “εχθρούς“ που τους επιβουλεύονται συνεχώς επικαλούμενοι θεωρίες συνομωσίας. Που παράγουν πλούτο και τον διανέμουν δίκαια και δεν στηρίζονται σε δανεικά και αγύριστα. Τις ευρωπαϊκές χώρες όπου οι πολιτικές δυνάμεις αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τουλάχιστον μπορούν και συνεννοούνται.

Αναφέρετε τις τρεις πιο σημαντικές παρεμβάσεις που πιστεύετε ότι θα πρέπει να γίνουν για να αλλάξει σελίδα η Εύβοια.

Η πιο σημαντική παρέμβαση για την Εύβοια είναι η παραγωγική της ανασυγκρότηση. Ένα αναπτυξιακό σχέδιο που θα μετασχηματίσει την οικονομία της, θα αξιοποιήσει τα συγκριτικά της πλεονεκτήματα σε όλους τους τομείς της οικονομίας και ιδιαίτερα στον ποιοτικό και εναλλακτικό τουρισμό. Ένα σχέδιο που θα δώσει κίνητρα στην επιχειρηματικότητα για δημιουργία και επενδύσεις και ιδιαίτερα θα στηρίξει τους νέους που θα επιχειρήσουν μέσα από συγκεκριμένες φορολογικές και ασφαλιστικές ελαφρύνσεις και απαλλαγές, τουλάχιστον για τα πρώτα πέντε χρόνια της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Βασικό συστατικό στοιχείο αυτής της ανασυγκρότησης, είναι οι υποδομές που έχει ανάγκη ο νομός και πιο συγκεκριμένα το οδικό της δίκτυο, οι παρακάμψεις των πόλεών της, τα λιμάνια της και ειδικά το λιμάνι της Κύμης, που μπορεί να αποτελέσει την πύλη προς το Αιγαίο και τη Βόρεια Θάλασσα.

Τι χρειάζεται η Ελλάδα την 26η Ιανουαρίου ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα τω εκλογών;
Συνεννόηση και συναίνεση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων. Κουλτούρα συνεργασίας. Τα προβλήματα είναι τόσο σοβαρά και οξυμένα, ώστε κανένα κόμμα από μόνο του, ακόμη και αν έχει πλειοψηφία, δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει και να δώσει τις λύσεις που έχουμε ανάγκη. Για να διασφαλίσουμε την πολιτική σταθερότητα που την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη ως χώρα και να μην ρισκάρουμε την συμμετοχή της στην ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή της προοπτική.


Ιανουάριος 2015

Κώστας Χαϊνάς