ΕΣΚΑΣΕ το νέο (παλιό και αναμενόμενο) και οι «συνιστώσες» κίνησαν για αντίσταση. Δεν έκαναν εισβολή (μέχρι στιγμής) στο Ραδιομέγαρο κι ας είμαστε τίμιοι. Αν ξεχύνονταν με τη γνωστή βαρβαρότητα, θα το επισημαίναμε. Παραταγμένοι σαν…μπαλαρίνες, με τον οπλισμό τους και με το όπλο παρά πόδα, θεώνται και περιμένουν.
ΠΑΜΕ στην άλλη «συνιστώσα». Των πολιτικών που μυρίστηκαν κάμερα και οσμίστηκαν ψήφο. Να ‘τη καμαρωτή η κα Κωνσταντοπούλου και οι σύντροφοί της, από όρθρου βαθέως, να συνδιαλέγεται με τον επικεφαλής των ΜΑΤ. Ο κ. Στρατούλης, η κα Βαλαβάνη…Δεν νοιάστηκαν για την σπάταλη και εν πολλοίς διεφθαρμένη ΕΡΤ όσο ήταν καιρός και τώρα σπεύδουν δίκην αλώπεκος στη λαϊκή.
ΠΑΜΕ στην επόμενη συνιστώσα, των δημοσιογράφων της ενημέρωσής μας. Με τα «Γιώργο μου» δεν γίνεται ενημέρωση, κ. Παπαδάκη μας. Κι αν τους χρωστάτε «παρωχημένη» ευγνωμοσύνη ως…φίρμα επί ΕΡΤ και πρωτοπιάνοντας μικρόφωνο του δημοσίου, δεν υπάρχει λόγος να σας φαίνεται. Και οι κ.κ. Λυριτζής και Οικονόμου; Αυτοί κι αν δεν…αναπολούν. Το χιλιαρικάκι τους (ημερησίως, στη ΝΕΤ) που δεν προστίθεται πλέον στο κομπόδεμά τους. Λάβροι και φιλικοί με τους…πολιορκημένους, με τα «Γιάννη μου» κι αυτοί σε συναδέλφους, όλο ουδετερότητα και…αντικειμενικότητα.
ΣΕ απόσταση κι αμέτοχος η μεγάλη συνιστώσα-μην πούμε συνισταμένη-των παραπάνω ο λαός! Ψυχρός, ψύχραιμός και μακρινός, φορέας της κυρίαρχης και καθοριστικής άποψης περί τα τεκταινόμενα. Είναι αυτός που πλήρωνε. Ό,τι ξέραμε κι άλλα που αγνοούσαμε. Τότε, που το παραδάκι εξαφανίζονταν σε τσέπες «αμαρτωλών». Στην ΕΡΤ και τα παρακλάδια της, με τη σοβαρότητα των εκπομπών και το επίπεδο της-είναι αλήθεια-και δεν τρώμε το δίκαιο εργαζομένων, «εργαζομένων» και αστρονομικά αμειβομένων.
ΑΥΤΟΣ, λοιπόν, ο λαός απέχει και δεν συμπαρίσταται, δεν μαντρώνεται αυτοβούλως για να συμπαραταχθεί με τους «πολιορκημένους» για έξοδο ηρωική. Γιατί; Γιατί θυμάται και δεν γουστάρει διορισμένους απ’ το παράθυρο, δεν χαλαλίζει τα λεφτά του σε δοτούς αργόσχολους ή εξαφανισμένους.
ΠΑΜΕ στη λίστα «υψηλόβαθμων» της καταργημένης ΕΡΤ με περιουσίες και καταθέσεις; Σε άλλους, που υπέβαλλαν σε μια βιντεοκασέτα τη «δουλειά» τους, τσέπωναν το παραδάκι και εξαφανίζονταν; Εδώ σταματάμε, γεμάτοι…αναμνήσεις. Και αηδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου