Σύμπραξη, ανοχή και συνενοχή

Του Θανάση Νικολαΐδη.
ΕΙΝΑΙ η ώρα της αριστεράς, παγκόσμια. Όχι για μιαν απ’ τα ίδια που τη βούλιαξαν, αλλά αριστερά απέναντι στον καπιταλισμό που βολτάρει ανενόχλητος. Είναι ώρα και του ΚΚΕ, αλλά επιμένει στα δικά του και στα…ποσοστά του. Με μια δεξιά κι ένα ΠΑΣΟΚ να νομοθετούν συστοίχως κάτω απ’ τη μύτη της. Δεν είναι μόνο η δύναμη της πλειοψηφίας των «δυο». Είναι και η συνενοχή των υπολοίπων για χίλια δυο. Από μετακινήσεις μετακλητών και μονιμοποίησή τους στους «εργαζόμενους» της Βουλής με ν. Σιούφα κι αυτοί (οι…αριστεροί) δεν είπαν λέξη, μέχρι το ακαταδίωκτο ή την αθώωση του κάθε αμαρτωλού στο δημόσιο. Η αριστερά δεν αντιδρά, δεν κραυγάζει, δεν μπλοκάρει.
ΑΦΗΝΟΥΜΕ τον ιδιώτη στη «μάχη» του για τη φοροκλοπή. Τα νησιά που βούλιαξαν από «θύματα» αραδιασμένα σε τραπέζια πολυμήχανων ελλήνων, που κλέβουν (το Κράτος) με χίλιους τρόπους. Απ’ τον ΦΠΑ που το αφεντικό «χαρίζει» στο γκαρσόνι αντί για μεροκάματο, μέχρι τον πιτσαδόρο που χτυπάει κουδούνια, κουβαλώντας μια (για όλους) απόδειξη στη τσέπη.
ΠΡΙΝ πάμε στους ατιμώρητους του δημοσίου, να περάσουμε, φευγαλέα, απ’ τον νόμο (εμπνεύσεως Ρέππα) του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, ασορτί με εκείνην του κ. Βενιζέλου (περί μη ευθύνης υπουργών). Δεν ξέρουμε το κίνητρό τους, αλλά κρατάμε τη δήλωση Ρακιντζή ((Γεν. Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης): «Κανένας πια δεν μας φοβάται». Γιατί; Άκουσον, άκουσον! Δεν προβλέπεται ένσταση του φορέα πάνω σε πρωτοδίκη ποινή του επίορκου (κλέφτη, λαδωμένου κ.λπ. του δημοσίου). Και τι…παθαίνει ο αμαρτωλός με το πειθαρχικό του να λειτουργεί(;) με τρεις συναδέλφους του και με δυο συνδικαλιστές; Τίποτα! Τον αθωώνουν ή τον…χαδεύουν.
Ο…συνάδελφος θα του χαμογελάσει και ο συνδικαλιστής θα τον αθωώσει. Αλλάζοντας ματιά συγκαταβατική μεταξύ τους οι δυο τελευταίοι, σε πνεύμα αμοιβαίας κατανόησης. «Σήμερα ο δικός σου, αύριο ο δικός μου κι ας ρίξουμε την ιδεολογία στο ποτάμι. Και το δίκαιο και την ηθική». Έτσι σκέφτεται και ενεργεί ο συνδικαλιστής του πειθαρχικού-τι έχει να χάσει;
ΤΑ παραπάνω εξωφρενικά, ελεεινά και…ελληνικά ενθαρρύνουν τους επίδοξους, αγανακτούν τον πολίτη, «εκθέτουν» την αριστερά, ζαρωμένη, αγνώριστη και αυτοχειριαζόμενη. Γιατί πέρασαν κάτω απ’ τη μύτη τους νόμοι και διατάξεις που βγάζουν μάτι, χωρίς φωνές (της) και διαμαρτυρίες. Γιατί το «Κόμμα του Λαού» γουστάρει αθώο τον εργαζόμενο κι ας έχει σκοτώσει τη μάνα του. Με απαίτηση την «πλέρια λευτεριά» στη…Δύση, μιας και του τη στέρησαν στην Ανατολή.