Όταν ένα θαλάσσιο ηφαίστειο δεν είναι πλέον ενεργό, οι πλαγιές του προσφέρουν μια φιλόξενη περιοχή, που προσκαλεί τα μικρά ζωντανά κοράλλια να εγκατασταθούν μόνιμα και να χτίσουν αποικίες. Με την πάροδο του χρόνου, οι αποικίες των κοραλλιών αναπτύσσονται και δημιουργείται ένας ολόκληρος κοραλλιογενής ύφαλος. Ταυτόχρονα, το νεκρό ηφαίστειο βυθίζεται βαθμιαία κάτω από την επίδραση του βάρους του. Αυτό όμως γίνεται σε πιο αργό ρυθμό από ό,τι τα κοράλλια αναπτύσσονται προς τα επάνω.
Στο τέλος, σχηματίζεται ένα «δαχτυλίδι» –η ονομαζόμενη ατόλη– εκεί όπου βρισκόταν το χείλος του κρατήρα, πριν το ηφαίστειο εξαφανιστεί κάτω από την επιφάνεια του ωκεανού. Στη μέση υπάρχει μια ρηχή λιμνοθάλασσα, που συχνά περιβάλλεται από προσχώσεις άμμου. Αυτές σταθεροποιούνται από διάφορες μορφές χλωρίδας.
Οι κοραλλιογενείς ατόλες συχνά απλώνονται η μια μετά την άλλη, σαν πέρλες σ’ ένα μαργαριταρένιο κολιέ. Αυτό συμβαίνει όταν τα νησιά έχουν σχηματιστεί πάνω μια σειρά από ηφαίστεια, τα οποία δημιουργήθηκαν κατά μήκος μιας ηφαιστειακής γραμμής στον ωκεάνιο φλοιό. Ένα καλό παράδειγμα είναι το νησιωτικό σύμπλεγμα Μαλδίβες, στον Ινδικό ωκεανό, που περιλαμβάνει πάνω από 1.000 κοραλλιογενείς ατόλες. Το ψηλότερο σημείο τους είναι μόλις 2,4 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
ΠΗΓΗ: scienceillustrated.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου