Ο κουκουλοφόρος…ζει

Του Θανάση Νικολαΐδη.

ΟΣΟ ακόμα τα χαλάσματα στην Αθήνα καπνίζουν. Για μην ξεχάσουμε τις «λεπτομέρειες» που παραπέμπουν στο απώτερο παρελθόν. Μιλάμε για τα παλιά χωροφυλακίστικα κόλπα που γίναν’ ασφαλίτικα, πριν φορέσουν την…κουκούλα.

ΦΡΕΣΚΙΕΣ οι πληγές απ’ τον Εμφύλιο και οι «νικητές» ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Με ροπαλιές στα παΐδια κομμουνιστών στη Μακρόνησο, πριν οι τελευταίοι γίνουν «μιάσματα» για τους βασιλιάδες του ’65. Ακολουθούσαν οι «συνοδοιπόροι». Έπονταν οι χαφιέδες σε διατεταγμένη υπηρεσία και ακολουθούσαν ασφαλίτες, μεταμφιεσμένοι συχνά σε «ταραξίες» ανάμεσα σε διαδηλωτές. Κι αν οι τραμπούκοι πετούσαν πέτρες τη βραδιά του Γρ. Λαμπράκη σε «ιδεολογικό» σκηνικό των Γιοσμάδων, η Αστυνομία «δεν τους έβλεπε», δεν αντιδρούσε.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ οι αγώνες του 1-1-4 με τους φοιτητές στο δρόμο, ελεύθερους-πολιορκημένους. Τους παρακολουθούσαν ασφαλίτικα μάτια, τους κατέγραφαν χαφιέδες και προβοκάτορες, με τα μέσα της εποχής. Έβλεπες τους μπροστάρηδες την πορείας σε πρωτοσέλιδο, την άλλη μέρα, χτυπιόσουν για το «ποιος» και «πώς» (σε φωτογράφισε), η φαντασία οργίαζε κι ήταν τόσο απλό, απλούστατο. Ο βαλτός δίπλα σου σε φωτογράφισε! Με τη μηχανή του κρυμμένη στο μπουφάν. Σε «απαθανάτισε» ως φάτσα, η σηκωμένη σου γροθιά έγινε «υλικό» για το φακέλωμα και σε περίμενε ο…στρατός. Το αιώνιο παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» σε έκδοση» δεκαετίας του ’60, με…κλέφτες τα «μιάσματα» και τους «συνοδοιπόρους». Με τα (ανύπαρκτα) μέσα και την ελάχιστη πληροφόρηση να κρατούν στο σκοτάδι παίκτες, μεθόδους και πρωταγωνιστές.

ΤΑ χρόνια πέρασαν, οι άνθρωποι…εξανθρωπίστηκαν, τα (ηλεκτρονικά) ΜΜΕ μας έπνιξαν και ο χαφιές φόρεσε κουκούλα. Με τον κουκουλοφόρο της Κατοχής και την αντιπατριωτική δράση του ξεχασμένα στοιχεία σε γκρίζες σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. Άρπαξε τη (δολο)φονική πέτρα ο «συνεργάτης», ψαχούλεψε τη μολότοφ στη φαρέτρα του, την εκτόξευσε στο πλήθος τυφλά και αποσύρθηκε για…αναφορά. Χωρίς ένας «άνδρας των ΜΑΤ» να τον γραπώσει με μια δρασκελιά.

ΠΕΡΙΕΡΓΑ(;) πράγματα σε μοντέρνες εποχές. Μέθοδοι «βελτιωμένες», το ίδιο πρόστυχες, στις άγριες μέρες μας. Παρελθόν που αναβιώνει κόντρα στην εξέλιξη. Αστυνομία που αμύνεται και δεν ρίχνει φως, υπουργός (Παπουτσής) που δεν μας ενημερώνει, δεν απολογείται, δεν παραιτείται.